Η οικονομική κρίση και η εικόνα κοινωνικής κατάρρευσης, δημιουργούν νέα δεδομένα, νέες ανάγκες και νέες προτεραιότητες, για την πολιτική και τους φορείς εξουσίας. Αυτό συμβαίνει όταν η κρίση αντικρίζει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Την ώρα που οι δομές κοινωνικής πρόνοιας (δημόσια υγεία, ασφάλιση, συντάξεις) δοκιμάζονται στην οριζόντια εξοικονόμηση πόρων, δημιουργούνται στην κοινωνία τεράστιες ανάγκες για νέο ισχυρότερο και πιο πλατύ δίχτυ προστασίας και αλληλεγγύης.
Τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες για τα γεύματα ανάγκης σε μαθητές που υποσιτίζονται, παρά τις όποιες υπερβολές, αναδεικνύουν ένα σημαντικό ζήτημα: ότι η αλματώδης αύξηση του αριθμού των πολιτών που βρίσκονται σε οριακή οικονομική κατάσταση, συνοδεύεται από μία σημαντική αλλαγή στη σύνθεση των ομάδων αυτών.
Για παράδειγμα, οι υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων αλλά και οι κοινωνικοί φορείς που δραστηριοποιούνται σε ζητήματα πρόνοιας, επισημαίνουν όχι μόνο ότι ο αριθμός των αστέγων αυξάνεται κατά περίπου 20%, αλλά και ότι δεν συναντούν πλέον τον «τυπικό» άστεγο. Συναντούν έναν άνθρωπο που έως πριν από λίγες εβδομάδες ενδεχομένως είχε μία απόλυτα οργανωμένη ζωή, τα δεδομένα της οποίας ανάτρεψε κάποια ή κάποιες από τις πτυχές της πολύπλευρης κρίσης που περνάμε.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους πολίτες που καταφεύγουν στην «τράπεζα» τροφίμων του Δήμου, στο Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης, καθώς και στα γεύματα για τους απόρους. Έχουν αυξηθεί κατά περίπου 15%, και η κοινωνική σύνθεση στην ανθρώπινη αλυσίδα της αναμονής«εμπλουτίζεται» διαρκώς από πρόσωπα που εμφανώς δεν έχουν προσαρμοστεί στη νέα, για εκείνους, σκληρή πραγματικότητα.
Οι νέες προτεραιότητες είναι πλέον μπροστά μας. Προτεραιότητες, που γίνεται εμφανές, ότι πλέον δεν μπορούν να έχουν γνώμονα μόνο ποσοτικό αλλά κυρίως ποιοτικής αναβάθμισης των υπηρεσιών κοινωνικής πολιτικής. Το αίτημα για παραγωγή πολιτικού έργου, κυρίως για τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι πλέον φανερό ότι αφορά τη δημιουργία των προϋποθέσεων ανακούφισης ομάδων του πληθυσμού που δοκιμάζονται ,και που όλα συνηγορούν ότι θα γίνονται περισσότερες και διαρκώς μεγαλύτερες.
Τοποθετημένες όμως όχι μόνο στο στενό πλαίσιο των δημοσιονομικών προτεραιοτήτων ή των ενισχύσεων. Αλλά στη δημιουργία και το συντονισμό νέων δικτύων εθελοντών, ενεργών πολιτών και οργανώσεων, αλλά και εθνικών δράσεων, προκειμένου να αντιμετωπιστεί αυτό το νέο κοινωνικό υπόστρωμα.
Απαιτείται, λοιπόν, ένα νέο συμβόλαιο. Ένα κοινωνικό συμβόλαιο, που και αυτή τη φορά θα έχει να κάνει με ένα μείζον ζήτημα ελευθερίας και δημοκρατίας: τη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής και της αλληλεγγύης. Σ´ αυτό το πλαίσιο κινούμαστε και ως αρωγοί και συμπαραστάτες των κοινωνικών δικτύων, που ήδη δρουν και προσφέρουν στην πόλη, αλλά και δημιουργώντας νέου τύπου δομές προκειμένου να ενσωματωθούν σ´ αυτές οι πολίτες που θέλουν να προσφέρουν.
