«Την πρόταση που παρουσίασα πριν από σχεδόν ένα χρόνο για τη ρύθμιση των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας, διαδέχθηκε η απόλυτη πολιτική σιωπή. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, το πολιτικό σύστημα προτίμησε, τότε, την ασφάλεια της αποστασιοποίησης από ένα ζήτημα, που αν και αποτελεί υποχρέωση που απορρέει από το Σύνταγμα, παραμένει ακόμη ταμπού. Η νομοθετική πρόταση που φιλοδοξεί να ρυθμίσει το καθεστώς των διαδηλώσεων, δεν είναι μόνο πλήρης σε νομοθετικό επίπεδο και πολιτικά φιλελεύθερη, αλλά αποτελεί τμήμα ενός συνολικότερου σχεδίου για το πώς πρέπει να λειτουργεί μια πόλη, όπως η Αθήνα. Μια πρόταση απολύτως δίκαιη για τις μικρές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και απολύτως σαφής ως προς την ευθύνη που έχουν οι διοργανωτές για την εξέλιξη των διαδηλώσεων. Θεωρώ ότι αποτελεί ευκαιρία για το πολιτικό σύστημα γενικότερα, ιδίως όμως για τις συνδικαλιστικές ενώσεις των εργαζομένων, να αποδείξουν ότι ενηλικιώθηκαν και ότι είναι έτοιμες να υπερβούν αγκυλώσεις και στερεότυπα. Η πρόταση αυτή, που εκπονήθηκε με πρωτοβουλία του Δήμου Αθηναίων, όχι μόνο δεν περιορίζει την ελευθερία στην έκφραση, αλλά αντιθέτως εκσυγχρονίζει το δικαίωμα στη συλλογική διαμαρτυρία, το οποίο έως σήμερα εξακολουθεί να ρυθμίζεται από ένα χουντικό διάταγμα. Αυτό, μάλλον, απ’ ό,τι φαίνεται ενοχλεί ελάχιστα…»
