Σημείωμα δημάρχου Αθηναίων κ. Γιώργου Καμίνη για την πρωτοβουλία αντιμετώπισης του ακροδεξιού εξτρεμισμού, στο αφιέρωμα για τα 8 χρόνια της LIFO.
«Ένα από τα συμπτώματα της κρίσης, είναι η εξοικείωση με τη βία. Την κάθε μορφής βία. Η οικονομική κρίση διευκόλυνε την προσφυγή στη βία και η κοινωνική κρίση της προσέφερε μιαν άτυπη νομιμοποίηση, σχεδόν καταστροφική. Όταν αντέδρασα και απαγόρευσα τα συσσίτια του μίσους που σχεδίαζε η Χρυσή Αυγή, κινδυνεύοντας να γίνω και ο ίδιος θύμα της βίας τους, μέσα μάλιστα σε μία δομή του δήμου που στηρίζει την κοινωνία, τον Κόμβο Αλληλοβοήθειας, ένιωθα σχεδόν μόνος.
Στην απόφασή μου ένιωθα όμως σίγουρος, γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που αντιδρούσα εγώ προσωπικά αλλά και ο δήμος συνολικά, στις πράξεις βίας στην πόλη. Οι επιθέσεις εις βάρος μεταναστών αλλά και κάθε κατατρεγμένου ήταν σχεδόν στην ημερήσια διάταξη. Η προσπάθεια κάποιων να παίξουν το ρόλο της Αστυνομίας, επιβάλλοντας την ¨τάξη¨, με όρους μαφίας στις γειτονιές που πλήττονταν περισσότερο από την κρίση, ήταν παραπάνω από έκδηλη. Η, έστω και φραστική, καταδίκη σπάνιζε τότε. Εμείς επιμείναμε. Είπαμε, πρώτοι, ότι πρόκειται για νεοναζιστικό μόρφωμα και ότι η δράση τους παραπέμπει σε εγκληματική οργάνωση. Δεν κρυφτήκαμε πίσω από τα λόγια μας. Αν και τους είχαμε (τρόπος του λέγειν διότι η παρουσία τους είναι υποτυπώδης) στα απέναντι έδρανα στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Σήμερα, έστω και καθυστερημένα, αποτελεί κοινό τόπο για τις πολιτικές δυνάμεις, η ανάγκη για μετωπική σύγκρουση με τα σχήματα που αποστρέφονται τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας πρέπει όμως να αντιληφθούν ότι Δεν δικαιούνται να καθυστερήσουν : ότι τέτοιου τύπου μορφώματα θα υποχωρήσουν, μόνον όταν εκλείψουν οι λόγοι που τα δημιούργησαν: η εγκατάλειψη γειτονιών, η ανασφάλεια και η παντελής απουσία μεταναστευτικής πολιτικής, τόσο στην ένταξη των νομίμων όσο και στη διευκόλυνση επιστροφής των υπολοίπων στις πατρίδες τους».
