Συνέντευξη του δημάρχου Αθηναίων του Γιώργου Καμίνη στο περιοδικό «ΣΙΝΕΜΑ».
1) Θυμάστε ποια είναι η πρώτη ταινία που είδατε στη ζωή σας.
Γ. Καμίνης: Έβλεπα από πολύ μικρός κινηματογράφο. Μεγάλωσα, μέχρι τα πέντε μου χρόνια στην Αμερική, και εκεί ζούσα μέσα στις εικόνες. Έβλεπα τηλεόραση, μετά αγάπησα το σινεμά και τα κόμιξ. Στο Παρίσι, όταν σπούδαζα, είδα περίπου 200 ταινίες. Την πρώτη μου ταινία, λοιπόν, θυμάμαι ότι την είδα παιδί, στην Αμερική. Ήταν το «Κινγκ Κονγκ» του 1933, μια πραγματικά καταπληκτική ταινία, με πρωτοποριακά για την εποχή της εφέ. Θυμάμαι ακόμη έντονα εκείνη τη σκηνή, που οι πρωταγωνιστές στην προσπάθειά τους να διαφύγουν, περνούν πάνω από μία χαράδρα ισορροπώντας με δέος πάνω σε ένα κομμένο κορμό δέντρου που ενώνει τις δυο πλευρές της χαράδρας. Πιάνει, τότε, ο Κινγκ Κονγκ τον κορμό, και τον τινάζει για να πέσουν κάτω. Με είχε εντυπωσιάσει πολύ αυτή η σκηνή κι έμεινε στη μνήμη του, και εντυπώθηκε ακόμη περισσότερο, όταν είδα το έργο στην Ελλάδα πια, πολλά χρόνια αργότερα, στην εφηβεία μου.
2) Ποιες είναι οι πέντε αγαπημένες σας ταινίες; Αυτές που θα παίρνατε παντού, μαζί σας;
Γ. Καμίνης: O «Νονός 1» και ο «Νονός 2» του Κόπολα. Η «Μπαλάντα του Ναραγιάμα», επίσης, εξαιρετικό και βραβευμένο στις Κάννες. Ο «Πολίτης Κέιν», που τον θεωρώ μεγάλο σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου, και την ταινία «Στην Σκιά των 4 Γιγάντων» του Χίτσκοκ.
3)Ποιες ταινίες του ελληνικού σινεμά θα λέγατε ότι κλείνουν αντιπροσωπευτικά μέσα τους τον ελληνικό ψυχισμό;
Γ. Καμίνης: Ο «Μπακαλόγατος» – παρόλα που δεν τον θυμάμαι πλέον πάρα πολύ καλά. Το «Υπάρχει και Φιλότιμο», με τον περίφημο Μαυρογιαλούρο του Λάμπρου Κωνσταντάρα, που κάνει εκείνο τον εμβληματικό τύπο πολιτευτή. «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται», επίσης, με τον Λογοθετίδη, όπως και το «Έγκλημα στα Παρασκήνια». Καταπληκτική ταινία ήταν ο «Θίασος» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Η «Λούφα και Παραλλαγή», κι εδώ είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε, ότι η υπόθεση διαδραματίζεται στα στούντιο της ΥΕΝΕΔ επί δικτατορίας, τα οποία ήταν στο παλιό Φρουραρχείο, εκεί όπου εμείς σήμερα έχουμε κάνει τον Κόμβο Αλληλοβοήθειας Πολιτών. Υπάρχουν ακόμα τα στούντιο. Μην ξεχάσω τον «Ηλία του 16ου», τη «Ρεβάνς» αλλά και το «Ρεμπέτικο» με την υπέροχη μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου. Και οπωσδήποτε το «Φανερός Πράκτωρ 000» με τον αξέχαστο Θανάση Βέγγο.
4) Με ποια ταινία θα ομολογούσατε ότι έχετε συγκινηθεί περισσότερο;
Γ. Καμίνης : Με την «Μπαλάντα του Ναραγιάμα». Γιατί παρακολουθούμε εκεί τη σχέση μεταξύ ενός νέου με τον πατέρα του, που έχει όμως πια πεθάνει, και με τη μητέρα του. Προσωπικά είναι θέματα που με απασχολούσαν πολύ στη ζωή μου, θα έλεγα, ότι με σημάδεψαν οι οικογενειακές σχέσεις.
5) Με ποια ταινία θα ομολογούσατε ότι έχετε γελάσει περισσότερο;
Γ. Καμίνης: Ξέρετε, δύσκολα γελάω με ταινίες. Γέλασα όμως και το ευχαριστήθηκα με το «Ψάρι που το λέγανε Γουάντα».
6) Υπάρχει κάποιο φιλμ που θα λέγατε ότι σας βοήθησε ενδεχομένως να γίνετε καλύτερος πολιτικός;
Γ. Καμίνης: Πάλι θα πω, ο «Νονός 1» και ο «Νονός 2». Είναι ένα δοκίμιο πάνω στην εξουσία, όπως και σε πολλά άλλα θέματα βεβαίως. Σου δείχνει ότι δεν υπάρχει το απόλυτα καλό και το απόλυτα κακό. Ότι το καλό και το κακό είναι έννοιες πολύ συχνά σχετικές. Όπως επίσης ότι την εξουσία δεν την ασκούν μόνο πολιτικά πρόσωπα. Και παράλληλα, είναι κι ένα μεγάλο δοκίμιο πάνω στις οικογενειακές σχέσεις, κυρίως στη σχέση πατέρα και γιού.
7) Ποια ταινία έχετε δει περισσότερες φορές στη ζωή σας;
Γ. Καμίνης : Δεν θα το πιστέψετε, αλλά τον «Λόρενς της Αραβίας». Ήμουν μικρός τότε και η αδελφή μου που είχε ερωτευτεί τον Πήτερ Ο Τουλ με πήγαινε να δούμε συνέχεια αυτήν την ταινία. Πρέπει να την έχω δει, καμιά δεκαριά φορές. Και ξέρετε είναι ταινία – ποταμός. Ε, λοιπόν, την ξέρω απ’ έξω.
8) Έχει συμβεί να υπερασπιστείτε μια ταινία τόσο ένθερμα ώστε να χρειαστεί να διαφωνήσετε έντονα με τον περίγυρό σας, για χάρη της; Κι αν ναι, ποια ταινία ήταν αυτή;
Γ. Καμίνης : Ο «Νονός», όταν έλεγα ότι, κατά τη γνώμη μου, ήταν μεταξύ των καλύτερων τεσσάρων ταινιών όλων των εποχών.
9) Υπάρχουν σκηνοθέτες των οποίων το έργο φροντίζετε να μην χάνετε ποτέ;
Γ. Καμίνης : Ο Γούντι Άλεν – μου άρεσε πολύ η τελευταία του ταινία, η «Θλιμμένη Jasmin». Ο Μάλικ, θεωρώ κορυφαίο έργο του, τη «Λεπτή Κόκκινη Γραμμή, που δείχνει πόσο σχετική είναι η έννοια της γενναιότητας και ότι τελικά η μεγάλη γενναιότητα συχνά προκύπτει από τον μεγάλο φόβο. Ο Τέρι Γκίλιαμ, επίσης, είναι ένας σκηνοθέτης που παρακολουθώ, και ξεχωρίζω το «Μπραζίλ». Παλιότερα, πάντως, ήταν μάλλον περισσότεροι!
10) Υπάρχουν ηθοποιοί των οποίων το έργο φροντίζετε να μην χάνετε ποτέ;
Γ. Καμίνης : Όχι, δεν θα το έλεγα
