Σε μία εποχή που οι εφημερίδες σε όλο τον κόσμο δίνουν αγώνα επιβίωσης απέναντι στην κυριαρχία του διαδικτύου, στην Ελλάδα η οικονομική κρίση, σε συνδυασμό με την έλλειψη οποιασδήποτε πρωτοβουλίας για την ενίσχυση της έντυπης δημοσιογραφίας, απειλεί να επισπεύσει τις δυσμενέστερες προβλέψεις.
Ο ρόλος των κυβερνήσεων δεν είναι να περιορίζουν με νόμους τον αριθμό των Μέσων Ενημέρωσης. Είναι να διασφαλίζουν τη λειτουργία τους με κανόνες δημοκρατίας, πλουραλισμού και πολυφωνίας και να παρεμβαίνουν, όταν και όπου εμφανίζονται σκιές στη χρηματοδότησή τους ή τις σχέσεις τους με την πολιτική εξουσία. Οι Ανεξάρτητες Αρχές είναι οι μόνες αρμόδιες να ρυθμίσουν τη λειτουργία του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου, καθώς και την ποιότητα της παρεχόμενης ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, ενώ οι οικονομικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους επαρκούν για τον έλεγχο της χρηματοδότησης των επιχειρήσεων ενημέρωσης.
Τις προηγούμενες ημέρες, η απουσία δύο παραδοσιακών εφημερίδων, των Νέων και του Έθνους από τα περίπτερα –αλλά και από το διαδίκτυο– συγκλόνισε ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό κοινό, που μπορεί να μην αγοράζει πια εφημερίδες, εξακολουθεί όμως να πιστεύει ότι στο χαρτί συνεχίζει να βρίσκεται η πεμπτουσία της ενημέρωσης και η δύναμη της συγκροτημένης άποψης. Η ευρωπαϊκή και αμερικανική πραγματικότητα το επιβεβαιώνει: έστω και με μικρότερη από το παρελθόν κυκλοφορία, οι εφημερίδες εξακολουθούν να είναι οι ατμομηχανές της ενημέρωσης, με τους διαδικτυακούς τους δορυφόρους να αποτελούν τη σύνδεσή τους με την ανάγκη συνεχούς ενημέρωσης.
Διαχειριστικά σφάλματα και εκδοτικές αστοχίες, δεν αλλάζουν την ουσία. Ήδη αρκετές ιστορικές εφημερίδες και πανίσχυρα ηλεκτρονικά Μέσα Ενημέρωσης εξαφανίζονται από τον χάρτη της ενημέρωσης. Το κλείσιμο μιας εφημερίδας δεν αποτελεί πρόβλημα μόνο για τον κλάδο των δημοσιογράφων, συνιστά πρόβλημα για τη Δημοκρατία και την ελευθερία της έκφρασης. Πολύ περισσότερο που με το φάσμα του λουκέτου απειλούνται εφημερίδες, που απασχολούν μεγάλο αριθμό δημοσιογράφων και καλύπτουν τις ανάγκες ενός πολύ απαιτητικού κοινού. Εφημερίδες και Μέσα Ενημέρωσης, που δεν υποκύπτουν στην ομοιομορφία του copy paste και του εντυπωσιασμού, του λεγόμενου μιντιακού λαϊκισμού. Πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, χρόνια τώρα, κινούνται στη λογική της ενίσχυσης των εφημερίδων. Προφανώς κάτι ξέρουν.
