«Όταν το πρωτοείπα, με κοιτούσαν λες και ήμουν από άλλο πλανήτη. Σήμερα, χαίρομαι, που όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι οι χώροι ιατρικώς εποπτευόμενης χρήσης ουσιών είναι κάτι που πρέπει να προσπαθήσουμε. Δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό. Το κάνουν το Άμστερνταμ, η Βαρκελώνη, το Παρίσι, το Βερολίνο και πολλές άλλες πόλεις.
Όχι μόνο για να πάψουν οι άνθρωποι αυτοί, που γίνονται όλο και περισσότεροι, να κάνουν χρήση δημοσίως. Αλλά γιατί μόνο έτσι θα τους δώσεις την ευκαιρία, μέσω του εξειδικευμένου προσωπικού που θα έχουν οι χώροι αυτοί, να ενταχθούν σε κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης. Αλλιώς θα βλέπουμε ανθρώπους, τον ένα μετά τον άλλο, να χάνουν την άνιση μάχη που δίνουν με τον θάνατο στη μέση του δρόμου. Εκείνο, όμως, που ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω είναι η στάση του υπουργείου Υγείας. Ενώ «εδέησε» μετά από μήνες απουσίας να εκφράσει την πρόθεσή του να ιδρύσει χώρους ελεγχόμενης χρήσης, από τότε ούτε φωνή ούτε ακρόαση».
