«Ούτε μαγικές λύσεις, ούτε ξερονήσια»
Ένα θέμα σοβαρό, όπως η δημιουργία χώρων ιατρικώς εποπτευόμενης χρήσης ουσιών, είναι απολύτως λογικό να προκαλεί πολιτικό και επιστημονικό αντίλογο. Ωστόσο, η κατάσταση -κυρίως στην Αθήνα- με την παρελκυστική τακτική διαδοχικών κυβερνήσεων, δυστυχώς κατέστη επείγουσα και δεν επιτρέπει νέες ατέρμονες συζητήσεις ή προσχηματικές διαφωνίες.
Στις αρχές της πρώτης μας θητείας, είχα ζητήσει τη συνδρομή ενός ειδικού σε θέματα αστέγων, που είχε έρθει από τη Νέα Υόρκη. Το βασικό συμπέρασμά του -τότε, το 2012– με εξέπληξε, καθώς εδραζόταν στη διαπίστωση ότι αυτό που καλούνταν από τότε να αντιμετωπίσει η Αθήνα δεν ήταν η αστεγία, με την τρέχουσα εκδοχή της, αλλά «περιφερόμενοι πληθυσμοί που αναζητούν απεγνωσμένα τη δόση τους», επαιτώντας και βρίσκοντας προσωρινά καταφύγια κοντά στις πιάτσες του θανάτου.
Η διακίνηση και η δημόσια χρήση ναρκωτικών ουσιών, και κυρίως ο θάνατος εν μέση οδώ, έχει εξελιχθεί στη μεγαλύτερη πληγή της Αθήνας. Προτείνουμε από το 2017 να προχωρήσει και στη χώρα μας η δημιουργία χώρων ιατρικώς εποπτευόμενης χρήσης ουσιών, στους οποίους εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό θα εποπτεύει την ασφαλή χρήση, ενώ κοινωνικοί λειτουργοί θα βοηθούν τους ουσιοεξαρτημένους να ενταχθούν σε προγράμματα απεξάρτησης.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό σε όλους ότι αυτό που συμβαίνει στη Μασσαλίας, στη Βαρβάκειο, στην Ομόνοια, στο Μεταξουργείο, προσβάλλει τον πολιτισμό, προσβάλλει τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, προσβάλλει τις αξίες μας. Άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά αβοήθητοι στον δρόμο και όλοι -κυβερνήσεις, κόμματα, επιστημονικοί φορείς, δημοτικές παρατάξεις- έχουμε μετατραπεί σε απλούς θεατές ενός παιχνιδιού εξαθλίωσης και θανάτου, χωρίς τέλος. Ως πότε θα το ανεχόμαστε αυτό;
Για το νομοσχέδιο, τον προβληματισμό μας σχετικά με τις νέες καθυστερήσεις που θα προκαλέσουν οι ρυθμίσεις του, τον έχουμε καταθέσει. Η ευρεία εξουσιοδότηση που ο νόμος παρέχει στον υπουργό Υγείας -για μία σειρά σημαντικών ζητημάτων προκειμένου να λειτουργήσουν οι χώροι αυτοί- μπορεί να εξελιχθεί σε τροχοπέδη.
Ωστόσο, η πρόσφατη αντίδραση συλλόγων της πόλης ειλικρινά με εξέπληξε. Άνθρωποι, που το πρόβλημα έχει φτάσει στην είσοδο του σπιτιού τους, φαίνεται πως πιστεύουν ή ότι υπάρχουν μαγικές λύσεις, ή έχουν παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια, ή φαντασιώνονται νέα ξερονήσια και σπιναλόγκες. Το Παρίσι, το Άμστερνταμ, η Βαρκελώνη έχουν άλλη γνώμη. Χάραξαν με επιτυχία ένα δρόμο που πρέπει να δοκιμάσουμε, ένα δρόμο τον οποίο στη χειρότερη περίπτωση δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.
