Ο Ραχίλ Ζία, 25 ετών, μοναχοπαίδι της οικογένειας Ομάρ Χαγιάτ από το Mάντι Μπαχαβαλντίν του Πακιστάν, σκοτώθηκε μετά από πτώση στον ύπνο από το κρεβάτι του μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών της Ξάνθης. Η οικογένεια του δεν πρόλαβε να θρηνήσει τον αδελφό του Καμάρ Ζία, 35 ετών, που έχασε τη ζωή του πριν από ενάμισι μήνα.
Η ανθρώπινη ζωή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Δένδια αξίζει λιγότερο από έναν ασφαλή χώρο ύπνου, από έναν ιμάντα συγκράτησης του σώματος κατά την διάρκεια του ύπνου, όπως αυτούς που υπάρχουν σε κουκέτες στα τρένα για παράδειγμα.
Δεν είναι δυνατόν η ποινικοποίηση της προσφυγιάς να φτάνει σε φυλακίσεις μακρόχρονες σε συνθήκες όπου η ζωή των ανθρώπων κινδυνεύει. Δεν είναι άλλωστε ο πρώτος νεκρός φυλακισμένος των ρατσιστικών επιχειρήσεων σκούπας. Στα κρατητήρια του Ελληνικού ο Μάμπερ Χάν, Πακιστανός μετανάστης και στη Κόρινθο ο Μοχαμάντ Χασάν, Αφγανός πρόσφυγας. Έχασαν τη ζωή τους γιατί δεν είχαν έγκαιρη ιατρική περίθαλψη.
Οι πνιγμοί εκατοντάδων μεταναστών στα ανοιχτά της Λαμπεντούζα είναι το τίμημα που πληρώνουν οι κατατρεγμένοι πρόσφυγες στο βωμό της ρατσιστικής πολιτικής των κυβερνήσεων της ΕΕ και η ελληνική κυβέρνηση με την FRONTEX, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης φροντίζει να κάνει κόλαση την ζωή όσων περνάνε τα σύνορα.
Οι διαμαρτυρίες των μεταναστών μέσα στα κολαστήρια με τις μαζικές απεργίες πείνας και την έκρηξη οργής στην Αμυγδαλέζα τον Αύγουστο χρειάζεται να συναντήσουν την ολόπλευρη συμπαράσταση και την στήριξη των συνδικάτων, των δημοτικών συμβουλίων, των φοιτητικών συλλόγων, των κινήσεων αλληλεγγύης.
Είναι ώρα να κλιμακώσουμε τους αγώνες μας για να κλείσουν εδώ και τώρα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, να πάρουν έγγραφα οι πρόσφυγες και να νομιμοποιηθούν οι μετανάστες. Στη Θράκη και παντού θέλουμε να κλείσουν τα κολαστήρια και να ανοίξουν τα κλειστά εργοστάσια.
Είναι αυτονόητο ότι η ελληνική κυβέρνηση χρειάζεται να φροντίσει για την αποστολή της σωρού του νεκρού στο Πακιστάν με δικιά της ευθύνη και δαπάνη και επίσης οφείλει να αποζημιώσει ηθικά και υλικά την οικογένεια του Ραχίλ Ζία
