Σε συνέντευξή του στο ραδιοφωνικό σταθμό «ALPHA», ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος Δήμαρχος Αθήνας, μεταξύ άλλων τόνισε:
«Προσπαθήσαμε, τόνισε, να αξιοποιήσουμε την εμπιστοσύνη, που μας έδωσε ένα σημαντικό κομμάτι του λαού της Αθήνας στις προηγούμενες εκλογές, με την παρουσία μας όχι μόνο στο Δημοτικό Συμβούλιο αλλά στην καθημερινότητα των προβλημάτων και των εργαζομένων του Δήμου και του λαού της πόλης μας. Από εκεί και πέρα καταλαβαίνετε κι εσείς ότι η μάχη, αυτός ο αγώνας είναι πολιτικός, δίνεται σε τρεις κάλπες με ενιαίο πολιτικό κριτήριο. Βεβαίως το πρόβλημα είναι το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Αυτό που βλέπουμε, που ζούμε καθημερινά. Ομως αυτή η πραγματικότητα, που φέρει τη σφραγίδα της ΕΕ, έχει υλοποιηθεί και από τους δημάρχους και από τους περιφερειάρχες».
Ο δήμος - «επιχειρηματίας» συμπληρώνει τη φορολεηλασία
σε βάρος του λαού
Απαντώντας σε ερώτηση για το νέο κρούσμα καταστολής εκ μέρους της κυβέρνησης σε βάρος εργαζομένων που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα (καθηγητών, καθαριστριών, σχολικών φυλάκων κτλ.), ο Ν. Σοφιανός σημείωσε ότι «η δουλειά αυτών των εργαζομένων έχει άμεση σχέση με την καθημερινότητα της ζωής της πλειοψηφίας του λαού μας. Για παράδειγμα, στο Δήμο της Αθήνας απολύονται οι σχολικοί φύλακες - 340 σχολικές μονάδες που έχει η Αθήνα μένουν αφύλακτες. Στη θέση αυτών των εργαζομένων ήρθαν ήδη 35 εργαζόμενοι πεντάμηνοι για επιστάτες - πού να πρωτοπάνε - και φυσικά η απάντηση του Δήμου για τα υπόλοιπα σχολεία είναι "πάρτε εταιρεία σεκιούριτι", "πληρώστε γονείς για να φυλάτε τα σχολεία, να προστατεύονται από τις καταστροφές". Είναι η προσπάθεια να μειωθεί το κόστος του εργαζόμενου και φυσικά να φύγουμε από μια σταθερή εργασιακή σχέση και να εναλλάσσεται ένα προσωπικό συνεχώς με πεντάμηνα, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, με το μεσαίωνα εργαζόμενοι να δουλεύουν με μπλοκάκι.
Ολο αυτό το σκηνικό είναι ο δήμος - "επιχειρηματίας": Μειώνει το προσωπικό του, μειώνει την απόδοση των υπηρεσιών και ταυτόχρονα εισπράττει σοβαρά ποσά από τον εργαζόμενο για να διαμορφώνει τα έσοδά του. Στο δήμο της Αθήνας έχουμε έναν προϋπολογισμό ετήσιο πάνω από 600 εκατομμύρια. Από αυτά τα λεφτά το 70% και πάνω προέρχεται από φόρους, από χαράτσια, από πρόστιμα, από παράβολα που πληρώνουν οι εργαζόμενοι, αφού έχουν πληρώσει τη συνολική λεηλασία τη φορολογική, τη συνολικότερη με τα εισοδήματα, με το ΦΠΑ, με όλα αυτά. Δεν μπορεί να προχωρήσει αυτό. Εχει γονατίσει ο κόσμος. Είναι ανάγκη να δοθεί μια ανάσα.
Εμείς επιδιώξαμε, σε όλες τις συζητήσεις στα δημοτικά συμβούλια του προϋπολογισμού, να προχωρήσουμε σε άμεση μείωση, αντίστοιχη της μείωσης του εισοδήματος. Δεν μπορεί ο εργαζόμενος στην Αθήνα να πληρώνει σε τέλη, φόρους και πρόστιμα, αυτά που πλήρωνε το 2009 και να θεωρείται ότι είναι κοινωνική πολιτική γιατί δεν αυξάνουμε τα τέλη. Είναι εφικτό, είναι δυνατό να γίνει αυτό. Δεν οδηγεί σε αλλαγή της κατάστασης, δίνει όμως μια πολύτιμη ανάσα στη λαϊκή οικογένεια μέσα από την καθημερινή προσπάθεια να τα βγάλει πέρα, με τους λογαριασμούς, με τα έξοδα, το τεράστιο κόστος ζωής και με το μειωμένο ή το καθόλου εισόδημα, μιας και η ανεργία βρίσκεται σε κάθε σπίτι πλέον».
Εκτός από το «ματωμένο» πρωτογενές πλεόνασμα, υπάρχει και πλεόνασμα υποκρισίας
Σε ερώτημα για το κατά πόσο η προεκλογική συζήτηση στέκεται στην ουσία των πραγμάτων, όταν οι υπόλοιποι υποψήφιοι εστιάζουν σε «επικοινωνιακές» αναφορές και όχι σε ζητήματα που αφορούν την ουσία της καθημερινότητας, ο Ν. Σοφιανός σχολίασε:
«Υπάρχει ένα πλεόνασμα υποκρισίας, εκτός από το "ματωμένο" πλεόνασμα που διαφημίζει η κυβέρνηση. Είναι υποκρισία να λέει ο δήμαρχος, ο δήμαρχος της συγκυβέρνησης, ο δήμαρχος τριών διαφορετικών κυβερνήσεων, φιλοκυβερνητικός, να λέει ότι είναι ακομμάτιστος και ταυτόχρονα στο "ενωμένοι όλοι μαζί" να συμπαρατάσσεται από τον κ. Σημίτη μέχρι τον κ. Λοβέρδο, τον κ. Βενιζέλο, τη ΔΡΑΣΗ κ.λπ. 'Η, ας πούμε, να λένε οι βουλευτές της ΝΔ - υποψήφιοι δήμαρχοι που τα έχουν ψηφίσει όλα - να λένε "η Αθήνα που αγαπάμε", η Αθήνα του έρωτά μας και όλα αυτά τα χιλιοειπωμένα (...) Θα έλεγα ότι και στην πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπάρχει μια υποκρισία, όταν η λύση ανάγκης που επιλέγεις, αφού έχεις φάει αρνήσεις από κόσμο και κοσμάκη, παρουσιάζεται σαν το νέο, το άφθαρτο κ.λπ., λες και δεν υπάρχει συνέχεια πολιτική, λες και δεν κρίνεται με αυτά που λέει και κάνει και σε επίπεδο κεντρικό και σε επίπεδο ειδικό.
Ας πάμε όμως στη σκληρή καθημερινότητα που ζει ο λαός της Αθήνας, η λαϊκή πλειοψηφία που ζει στην Αθήνα. Η Αθήνα την τελευταία δεκαετία έχασε γύρω στους 130.000 δημότες. Παρόλα αυτά υπάρχει μια πλειοψηφία σε αυτόν τον κόσμο που σκοντάφτει καθημερινά σε προβλήματα στη ζωή του. Εμείς δεν υποτιμάμε καθόλου αυτήν την καθημερινότητα. Είναι έκφραση της κυρίαρχης πολιτικής. Είναι έκφραση αυτής της πολιτικής που προϋπήρχε του Μνημονίου. Αυτή τη στιγμή θέλουν ένα δήμο επιχειρηματία. Ενα δήμο που θα εισπράττει από τους εργαζόμενους, από το περιορισμένο εισόδημά τους και θα προσφέρει υπηρεσίες με ανταπόδοση. Με κόστος. Και επειδή ακριβώς πρέπει να "παίξουν" και επιχειρηματικά συμφέροντα απ' την πλευρά των τεχνικών υπηρεσιών, κομμάτι-κομμάτι, πάμε στη συρρίκνωση και στην ιδιωτικοποίηση. Να σας πω συγκεκριμένα παραδείγματα από κρίσιμα συνεργεία, διευθύνσεις του δήμου (καθαριότητα, οδοποιία, ηλεκτροφωτισμός κ.λπ.) και από την άλλη στις κοινωνικές υπηρεσίες πάμε στο πανηγύρι με τις ΜΚΟ. Πάνω από 18 ΜΚΟ κάνουν αλισβερίσι με το δήμο της Αθήνας σε κρίσιμους τομείς, όπως είναι τα σχολεία, η παιδεία, η προστασία από τα ναρκωτικά».
«Το κρίσιμο πρόβλημα είναι πολιτικό» τόνισε ο Ν. Σοφιανός, «εμείς δεν το κρύβουμε. Δεν κοροϊδεύουμε τον κόσμο. Το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί στη χώρα είναι η ιδιοκτησία του πλούτου που έχει αυτή η χώρα να περάσει στα χέρια του λαού. Μπορεί να γίνει σήμερα; Δεν υπάρχει συσχετισμός. Πρέπει να τον αλλάξουμε. Δε θα τον αλλάξουμε λέγοντας ψέματα, κοροϊδεύοντας το λαό μας, ότι μέσα στην ΕΕ, με την οικονομία της αγοράς κυρίαρχη, με το χρέος το οποίο το αναγνωρίζουν πλέον όλοι, εκτός από εμάς, θα μπορέσει ο κόσμος να ζήσει καλύτερα. Αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία του λαού μας ότι έρχονται χειρότερα. Μπορούμε να βάλουμε ένα φρένο, μπορούμε να δημιουργήσουμε ανάχωμα, να χτυπήσουμε την ηττοπάθεια. Γιατί γίνεται προσπάθεια να μειωθούν οι απαιτήσει, να προσαρμοστεί στα λιγότερα και να νιώθει και ικανοποιημένος που τουλάχιστον έχει αυτό το λίγο. Δεν υποτιμούμε αυτήν την καθημερινή αγωνία».
