Ομιλία Γαβριήλ Σακελλαρίδη στην προεκλογική συγκέντρωση της Ανοιχτής Πόλης στον Κολωνό
Φίλες και Φίλοι γεια σας.
Απέχουμε τρεις εβδομάδες από τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Και το σύστημα παίζει τα ρέστα του. Μοιράζει επιδόματα, σκηνοθετεί εξόδους στις αγορές, εξαγγέλλει πανηγυρικά το τέλος των Μνημονίων.
Το κάνουν γιατί φοβούνται τις κάλπες του Μαΐου. Φοβούνται τον καταποντισμό των κυβερνητικών υποψηφίων. Φοβούνται μην ακουστεί καθαρά η φωνή και η θέληση του κόσμου.
Γιατί οι εκλογές για τους Δήμους και τις Περιφέρειες είναι και πολιτικές. Και αν είναι μία φορά πολιτικές σε οποιονδήποτε μεγάλο Δήμο της χώρας, στην Αθήνα είναι πολύ περισσότερες.
Πάντα οι εκλογές για τον Δήμο της Αθήνας είχαν πολιτικό χαρακτήρα. Ακόμα και όταν οι βασικοί διεκδικητές είχανε ελάχιστες διαφορές μεταξύ τους. Και υπόσχονταν, ο ένας πίστα Φόρμουλα 1 στον Δήμο της Αθήνας, και ο άλλος την Αναβίωση των Αρχαίων Παναθηναίων.
Και αν είχαν πολιτικό χαρακτήρα τότε, πως είναι δυνατόν να μην έχουν σήμερα, που η κοινωνία υποφέρει, και η κρίση διαλύει τα πάντα.
Ας θυμηθούμε τις προηγούμενες εκλογές. Τον τότε πρωθυπουργό κ. Παπανδρέου, να πανηγυρίζει στο πλευρό του κ. Καμίνη. Την ίδια μέρα ισχυρίστηκε ότι επιδοκιμάστηκε η πολιτική της κυβέρνησης. Και την επόμενη, εξήγγειλε νέα οικονομικά μέτρα.
Το ίδιο θέλουν να κάνουν και τώρα. Απλώς, στο πλευρό του κ. Καμίνη θα είναι ο κ. Βενιζέλος. Και στο πλευρό του κ. Βενιζέλου, αν και δεν θα φαίνεται στη φωτογραφία, θα είναι ο κ. Σαμαράς. Ο οποίος φοβάται για την εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, περισσότερο από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Η Αθήνα δεν θα τους δώσει αυτή τη χαρά. Ούτε την δυνατότητα να συνεχίσουν να διαλύουν την κοινωνία, επικαλούμενοι την συναίνεσή της. Η Αθήνα θα ψηφίσει για μια μεγάλη ιστορική ανατροπή. Για μια ανατροπή, που θα ακουστεί σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η κυβέρνηση των Μνημονίων, θα χάσει τον μεγαλύτερο Δήμο της χώρας. Τον Δήμο της Αθήνας, που ο άλλοτε πανίσχυρος δικομματισμός ελέγχει από τότε που υπάρχουν Δήμοι.
Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε. Η κυβέρνηση διεκδικεί τον Δήμο της Αθήνας, και μάλιστα με δύο υποψήφιους. Οι οποίοι σήμερα κρατούν αποστάσεις, ελπίζοντας να ξεγελάσουν κανέναν αφελή.
Ο κ. Καμίνης έχει σαφέστατο πολιτικό στίγμα. Γι’ αυτό τέσσερα χρόνια συμπορεύτηκε ανοιχτά με την κυβέρνηση των Μνημονίων. Την συμπόρευση αυτή, την παρουσιάζει ως δείγμα προσωπικής υπευθυνότητας. Αυτό του επιτρέπει να εκφράζει παράλληλα και την κοινωνική του ευαισθησία, πατώντας σε όλες τις βάρκες.
Για ότι στερείται η Αθήνα, σε καθαριότητα, φωτισμό, υπηρεσίες, ποιότητα ζωής, φταίει η κρίση. Για ότι κερδίζει, πιστώνεται ο κ. Καμίνης. Άσχετα αν το κέρδος προέρχεται από τις απολύσεις 5000 ανθρώπων. Αν είσαι ακομμάτιστος κεντροαριστερός, το αποκαλείς νοικοκύρεμα.
Σας λέω ειλικρινά. Για την θητεία του κ. Καμίνη έχουμε πάρα πολλά να πούμε. Αλλά πριν από αυτά, εμένα προσωπικά, όχι ως αντίπαλο του κ. Καμίνη, αλλά ως πολίτη της Αθήνας, με πειράζουν κάποια πράγματα συμβολικά. Με πειράζει να εκφράζει ο Δήμαρχος την ανακούφισή του για την ψήφιση του Δεύτερου Μνημονίου. Με πειράζει να προσφέρεται να στήσει κέντρο κράτησης μεταναστών στον Ελαιώνα. Και μάλιστα την ώρα που το Συμβούλιο της Ευρώπης, ο ΟΗΕ και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις εγκαλούσαν την ελληνική κυβέρνηση για την δημιουργία κέντρων κράτησης. Με πειράζουν οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί για το κίνημα των πλατειών, και μάλιστα εκ των υστέρων. Και άρα εκ του ασφαλούς, Με πειράζει ότι προσέφερε κάλυψη στον κ. Χρυσοχοΐδη, σε αυτή την απίστευτη ιστορία με τις οροθετικές γυναίκες. Και δεν άνοιξε το στόμα του, να του πει αυτό που ενδεχομένως και ο ίδιος σκεφτόταν.
Αλλά με πειράζει και κάτι ως αντίπαλο υποψήφιο: το γεγονός ότι παίζει διπλά με τις 5000 απολύσεις στον Δήμο. Με τα 5000 ατομικά και οικογενειακά δράματα, που προκάλεσε κάθε μια απόλυση ξεχωριστά.
Από την μία πανηγυρίζει ότι εξοικονόμησε τους μισθούς τους. Γιατί αυτό είναι το περίφημο «νοικοκύρεμα Καμίνη». Και από την άλλη διαμαρτύρεται ότι οι απολύσεις τους, υποβάθμισαν τις δημοτικές υπηρεσίες. Κλείνοντας μας το μάτι, ότι για το καλό του Δήμου υψώνει και το ανάστημά του. Εκ των υστέρων.
Βλέπετε λοιπόν. Και οι απολύσεις καλοδεχούμενες, και τα κενά στην υπηρεσία καταδικαστέα. Όλα γίνονται στην προεκλογική επικοινωνία, αν παραβιάσεις μερικούς ηθικούς κανόνες.
Όσο για το δημοτικό του έργο, η κριτική συνοψίζεται σε τρεις λέξεις: Ο κ. Καμίνης απογοήτευσε.
Η αλήθεια είναι ότι δημιούργησε κάποιες προσδοκίες. Σε ενάμιση μήνα από την ανάληψη των καθηκόντων του, δεν τις θυμόταν κανείς.
Η πολιτική του έχει μια βασική αρχή: τίποτα δεν γίνεται στον Δήμο, αν δεν το κάνει κάποιος ιδιώτης. Από την αλληλεγγύη, μέχρι τον προεκλογικό καθαρισμό της πλατείας Συντάγματος.
Το ζήτημα είναι απλό. Αν κάποιος ιδιωτικός φορέας δίνει φαγητό σε 500 άπορους, ο κ. Καμίνης εμφανίζει έργο αλληλεγγύης. Αν αύριο το πρωί αυτός ο φορέας αλλάξει πολιτική χορηγιών, αυτοί οι 500 θα πεινάσουν. Αυτό είναι το πρόβλημα: η αλληλεγγύη του κ. Καμίνη, δεν ξεκινά από το πόσοι πεινάνε. Αλλά από το πόσους προσφέρονται να βοηθήσουν οι χορηγοί. Γι αυτό ο κ. Καμίνης δεν κατάφερε να φτιάξει στην Αθήνα ούτε μισό μέτρο ποδηλατόδρομο. Επειδή δεν εμφανίστηκε ένας ιδιώτης να του πει: «άσε, θα τον φτιάξω εγώ, με δικά σας χρήματα από το ΕΣΠΑ».
Θέλω όμως να αναφερθώ και στον κ. Άρη Σπηλιωτόπουλο.
Όχι γιατί ψάχνει τρόπους να κρύψει ότι είναι εντελώς αδιάφορος για τα αυτοδιοικητικά θέματα. Αλλά γιατί οι τρόποι που βρίσκει είναι τουλάχιστον επικίνδυνοι.
Ο κ. Σπηλιωτόπουλος ακολουθεί στην προεκλογική του εκστρατεία την γραμμή Μπαλτάκου. Συνδέει την εκλογική του επιβίωση με την εκφορά ενός ανοιχτά ακροδεξιού λόγου.
Αυτό τον εκθέτει. Μέχρι προχθές προέβαλλε το προφίλ ενός φιλελεύθερου κεντροδεξιού πολιτικού. Το μόνο που καταφέρνει με τον ακροδεξιό λαϊκισμό, είναι να δείχνει την προγραμματική του ένδεια και την πολιτική του αγωνία.
Και το χειρότερο: προσφεύγει σε αυτή την τακτική για αποπροσανατολισμό. Για να αλλάξει την ατζέντα. Για να ξεχάσουν οι πολίτες ότι ο κ. Σπηλιωτόπουλος, που σήμερα τους ζητά την ψήφο τους, έχει ψηφίσει στην Βουλή όλα ανεξαιρέτως τα μέτρα που έχουν παρθεί εναντίον τους.
Όπως και ο κ. Μπαλτάκος, έτσι και ο κ. Σπηλιωτόπουλος ρισκάρει να καταστεί όμηρος της ακροδεξιάς. Η Αθήνα, με την μεγάλη προοδευτική παράδοση, δεν θα τον ακολουθήσει.
Εμείς από αυτό εδώ το βήμα καλούμε λοιπόν τον κ. Καμίνη και τον κ. Σπηλιωτόπουλο να σταματήσουν να πολιτεύονται εκ τους ασφαλούς και στα πεδία που θεωρούν ότι τους συμφέρει. Να έρθουν επιτέλους σε δημόσιο διάλογο με τις θέσεις και τα προγράμματά τους. Αν έχουν.
Έχουμε καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις. Δεν έχουμε πάρει απάντηση. Τους καλούμε να σταματήσουν να κρύβονται στα δύσκολα. Όπως στο θέμα της ιδιωτικοποίησης του νερού. Αυτού του προσχεδιασμένου εγκλήματος σε βάρος της κοινωνίας. Που φέρνει πάνω από την πόλη την απειλή να αποκλειστούν οι πιο αδύναμοι και από την πρόσβαση στο νερό.
Τους καλέσαμε να τοποθετηθούν. Και ακούμε σιωπή. Η μάλλον ακούμε κάτι πιο ύποπτο από σιωπή. Ακούμε συνενοχή. Γιατί μόλις εχθές είδαμε έναν υποψήφιο σύμβουλο του κ. Σπηλιωτόπουλου να τα παρατάει, ακριβώς για αυτό το ζήτημα. Προφανώς ξέρει γιατί το κάνει. Γι αυτό έγραψε: «Στην πορεία διαπίστωσα ότι για την κρίσιμη μάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού δεν υπήρχε το ενδιαφέρον που θα περίμενα από το συγκεκριμένο συνδυασμό. Επομένως δεν έχω λόγο πλέον να συνεχίσω να συμμετέχω στην εκλογική διαδικασία..».
Να λοιπόν τι κρύβεται πίσω από τη σιωπή του κ. Σπηλιωτόπουλου. Να τι κρύβεται πίσω από τη σιωπή του κ. Καμίνη, που έχει δώσει ήδη λαμπρά δείγματα τυφλής υπακοής στις κυβερνητικές επιλογές. Κρύβεται η συναίνεσή τους με το σχέδιο ιδιωτικοποίησης. Χωρίς αστερίσκους και χωρίς υποσημειώσεις. Και η Αθήνα οφείλει να το γνωρίζει.
Αυτή είναι η μεγάλη μας διαφορά. Αυτοί είναι με την κυβερνητική πολιτική και τα συμφέροντα. Εμείς είμαστε με την Αθήνα και τους ανθρώπους της. Και για το νερό και όλα τα άλλα.
Όμως φίλες και φίλοι. Το ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές έχουν πολιτικό χαρακτήρα, είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι η αριστερά έδινε πάντοτε την αυτοδιοικητική μάχη με ξεκάθαρο αυτοδιοικητικό προγραμματικό λόγο. Το ίδιο θα κάνει και τώρα.
Δεν ζητάμε απλώς και μόνο ψήφο διαμαρτυρίας. Είμαστε εδώ για τα δύσκολα. Θέλουμε να αλλάξουμε τον Δήμο. Θέλουμε να αλλάξουμε την πόλη.
Η Ανοιχτή Πόλη δεν φτιάχτηκε προχθές. Είναι παρούσα στα δημοτικά πράγματα εδώ και οκτώ χρόνια. Με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα και την Ελένη Πορτάλιου, υπήρξε η πραγματική αντιπολίτευση στις δημαρχίες Κακλαμάνη και Καμίνη. Όλο αυτό το διάστημα συμμετέχει στα κινήματα πόλης, απέναντι στα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα. Πρωτοστατεί στις κινήσεις αλληλεγγύης στις γειτονιές της Αθήνας. Δίνει μάχες και παίρνει πρωτοβουλίες ενάντια στο ρατσισμό και την ξενοφοβία. Και το πιο σημαντικό. Επεξεργάζεται διαρκώς τις προγραμματικές της θέσεις για την πόλη. Την ώρα που οι άλλοι αναζητούν χορηγούς.
Τώρα λοιπόν είναι η ώρα να δοκιμαστούμε στην διοίκηση του Δήμου. Και καλούμε την κοινωνία να συσπειρωθεί γύρω μας, για μια ιστορική ανατροπή στα δημοτικά πράγματα, για μια αλλαγή εποχής στην Αθήνα.
Για εμάς η αυτοδιοίκηση δεν είναι η χαμηλότερη βαθμίδα κεντρικής εξουσίας. Είναι η πρώτη βαθμίδα κοινωνικής οργάνωσης. Είναι εδώ, για να υπερασπίζεται τις ανθρώπινες ανάγκες. Για να ενεργοποιεί τις κοινωνικές δυνάμεις. Για να χτίζει αναχώματα απέναντι στην κρίση. Για να υποστηρίζει έμπρακτα το δικαίωμα όλων, σε μια φιλική και ανθρώπινη πόλη.
Είμαστε λοιπόν εδώ για να αλλάξουμε την Αθήνα.
Για να κάνουμε πρώτη προτεραιότητα της δημοτικής αρχής, την αντιμετώπιση της ανθρωπιστική κρίσης και την αλληλεγγύη.
Για να στήσουμε ξανά την πόλη στα πόδια της, ιδιαίτερα εκεί που υπάρχει πραγματική ανάγκη.
Για να ανοίξουμε δρόμους συμμετοχής και δημοκρατίας. Ώστε η πολιτική και οι προτεραιότητες του Δήμου να είναι υπόθεση όλων. Όχι να σχεδιάζεται σε κλειστά δωμάτια, από κοινού με τα ιδιωτικά συμφέροντα.
Είμαστε εδώ για να κάνουμε την Αθήνα φιλική και ασφαλή για όλους τους κατοίκους και τους επισκέπτες. Με ζωντανές γειτονιές, ελεύθερους και λειτουργικούς δημόσιους χώρους, στήριξη των μικρών καταστημάτων και επιχειρήσεων. Με επαγγελματική αστυνόμευση, φιλική προς όλους τους κατοίκους.
Θέλουμε να γίνει ο Δήμος σύμμαχος των πολιτών απέναντι στην κρίση. Και θα το καταφέρουμε. Με την στήριξη και την συμμετοχή των ίδιων των ανθρώπων.
Το τέταρτο διαμέρισμα, αυτή εδώ η περιοχή είναι ζωντανό παράδειγμα για το ποιά πολιτική χρειαζόμαστε. Για το πως θα μπορούσε να είναι η πόλη, αν ο Δήμος δεν είχε εγκαταλείψει τον αστικό σχεδιασμό στα χέρια τρίτων.
Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην Ακαδημία Πλάτωνος. Με την τεράστια αρχαιολογική σημασία. Που μπορεί και πρέπει να μετατραπεί σε έναν υπερτοπικό πολιτιστικό πόλο μητροπολιτικής εμβέλειας.
Αναφερόμαστε και στην ανάγκη της γειτονιάς να είναι γειτονιά. Καθαρή και φωτισμένη. Με ελεύθερους χώρους που να λειτουργούν ως τόποι συνάντησης, ήπιας αναψυχής και καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων. Με παιδικές χαρές ασφαλείς και συντηρημένες για όλα τα παιδιά. Με τον Δήμο να συμβάλλει στην προσπάθεια για αξιοπρεπείς υπηρεσίες πρωτοβάθμιας υγείας στην περιοχή. Με κοινωνικές υποδομές που θα λειτουργούν αποτελεσματικά. Με αναπλάσεις – όχι ιδιαίτερα ακριβές – που θα δίνουν χώρο στο πράσινο, τον πεζό και το ποδήλατο. Με ζωντανή πολιτιστική δραστηριότητα.
Δεν χρειάζονται πολλά μέσα. Αυτό που χρειάζεται είναι το στοιχειώδες ενδιαφέρον του Δήμου για την πόλη. Και η ενεργοποίηση των ίδιων των κατοίκων. Αυτό που χρειάζεται είναι να ιεραρχηθούν πάνω απ’ όλα οι ανάγκες των κατοίκων. Και όχι οι επιχειρηματικές επιδιώξεις, που εμφανίζονται κάθε τόσο για να αλώσουν κάθε ελεύθερο χώρο στην Αθήνα.
Μπορούμε να το φανταστούμε, γιατί μια τέτοια αλλαγή είναι ώριμη. Και αν μπορούμε να το φανταστούμε, μπορούμε και να το κάνουμε. Είναι στο χέρι μας.
Φίλες και Φίλοι.
Απομένουν τρεις εβδομάδες μέχρι τις εκλογές. Να δώσουμε αυτή τη μάχη με πείσμα, αισιοδοξία και αποφασιστικότητα.
Να δώσουμε την μάχη με το πρόγραμμά μας. Με το εξαιρετικό μας ψηφοδέλτιο. Πόρτα πόρτα, εκεί που βρίσκονται τα πραγματικά προβλήματα, και εκεί που πρέπει να ξεφυτρώσει η ελπίδα.
Μπορούμε να τα καταφέρουμε. Μπορούμε να είμαστε η δημοτική αρχή μιας καινούριας εποχής για την πόλη. Μιας καινούριας εποχής για τον τόπο.
Γι αυτό πάμε γερά. Ούτε μια μέρα χαμένη. Αλλάζουμε την Αθήνα τώρα!
