Ομιλία του υποψηφίου δημάρχου Αθηναίων Γαβριήλ Σακελλαρίδη στην πλατεία Γκύζη
Φίλες και Φίλοι
Θέλω να ξεκινήσω με ένα μήνυμα σε όλους και όλες εσάς. Ένα μήνυμα που πρέπει να μεταφέρουμε παντού στην πόλη και τις γειτονιές.
Η προσπάθειά μας, να φέρουμε την μεγάλη στην πόλη πάει καλά.
Τα μηνύματα από την καθημερινή μας επαφή με τον κόσμο, μας γεμίζουν δύναμη και αισιοδοξία.
Είμαστε μέσα στη μάχη. Και ανεβαίνουμε μέρα με την ημέρα.
Πάμε γερά. Πάμε δυνατά.
Η μεγάλη νίκη είναι στο χέρι μας.
Και φαίνεται και από την αλλαγή τακτικής των αντιπάλων μας.
Ο κ. Καμίνης ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία παριστάνοντας ότι κατεβαίνει στις εκλογές χωρίς αντίπαλο.
Απέφυγε οποιονδήποτε διάλογο.
Απέφυγε ακόμα και οποιαδήποτε αναφορά στους αντιπάλους του.
Σήμερα που βλέπει τα δύσκολα, βγάζει ένα non paper την ημέρα για να απαντήσει στις θέσεις και την κριτική της Ανοιχτής Πόλης.
Ο κ. Καμίνης έχει θορυβηθεί. Γιατί η κριτική μας διαπερνά το προστατευτικό κέλυφος που έχουν φτιάξει γύρω του η κυβέρνηση και τα κυρίαρχα ΜΜΕ.
Αποδομήσαμε τον ισχυρισμό του ότι ο Δήμος συντηρεί 20.000 ανθρώπους.
Ισχυρισμός που προέκυψε αθροίζοντας τα γεύματα των παιδικών σταθμών – που αποτελούν ούτως η άλλως υποχρέωση του δήμου, με τις 1300 μερίδες του συσσιτίου για τους απόρους, και όσους πήραν μια φορά μία κονσέρβα ή ένα παιχνίδι που διέθεσε κάποιος χορηγός.
Και αποδομήσαμε αυτό τον ισχυρισμό, όχι γιατί θεωρούμε ανάξια λόγου οποιοδήποτε βοήθεια στους αδύναμους της πόλης, όσο μικρή και αν είναι.
Αλλά γιατί η λογική του κ. Καμίνη εξαντλείται στην διαχείριση της φιλανθρωπικής προσφοράς των χορηγών. Είναι πολύ μακριά από κάθε σχεδιασμό του Δήμου με βάση τις πραγματικές διαστάσεις της ανθρωπιστικής κρίσης.
Αντί λοιπόν να φουσκώνει προεκλογικά τις επιδόσεις του, ο κ. Καμίνης όφειλε να αναδείξει τις πραγματικές ανάγκες.
Το λιγότερο που θα έπρεπε να κάνει είναι να διαμαρτυρηθεί δημόσια, όταν οι περικοπές στον προϋπολογισμό του δήμου μείωσαν στο μισό τις κοινωνικές δαπάνες, σε σχέση με την προ της κρίσης εποχή.
Να φροντίσει για την αποτελεσματική λειτουργία των δημοτικών ιατρείων που έχουν εγκαταλειφθεί στην απραξία, την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι ζουν ανασφάλιστοι.
Να συμβάλλει στην δημιουργία αγορών χωρίς μεσάζοντες.
Να συναντηθεί με τις πρωτοβουλίες κινήσεις αλληλεγγύης, που δρουν στις γειτονιές. Και που το συνολικό τους έργο, βασισμένο αποκλειστικά και μόνο στην ανθρώπινη πρωτοβουλία, είναι πολύ μεγαλύτερο από το πραγματικό έργο του κ. Καμίνη.
Αυτό θα έπρεπε να κάνει ο κ. Καμίνης αντί να προβάλλει την ατομική του ευαισθησία προεκλογικά.
Ας δούμε όμως και τα προγραμματικά. Εχτές αναφερθήκαμε στην κρυφή του ατζέντα.
Ο κ. Καμίνης κατεβαίνει στις εκλογές με δύο προγράμματα. Το ένα είναι το φανερό. Είναι ολόιδιο με το επιχειρησιακό πρόγραμμα που είχε καταθέσει το 2010, και από το οποίο δεν υλοποιήθηκε τίποτα απολύτως.
Ο κ. Καμίνης ζητά την ψήφο των Αθηναίων, για να υλοποιήσει όλα αυτά που δεν έκανε την προηγούμενη τετραετία.
Το άλλο είναι το κρυφό. Είναι αυτά που κατέθεσε στην έκθεση αξιολόγησης του Δήμου, την οποία υπέβαλλε στο Υπουργείο Εσωτερικών.
Εκεί που αναφέρεται ρητά η πρόθεση του να αυξήσει το τέλος παρεπιδημούντων, που αφορά καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, από 0,5% σε 1%. Η θεσμοθέτηση Δημοτικής Φορολογικής Ενημερότητας για πολίτες που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις έναντι του Δήμου. Η επιβολή τελών φωτισμού και καθαριότητας, ακόμα και στα κλειστά διαμερίσματα. Και η μεταφορά χρεών προς τον δήμο σε εισπρακτικές εταιρίες, που θα κυνηγήσουν πιο αποτελεσματικά τους δημότες.
Αυτή είναι η κρυφή ατζέντα του κ. Καμίνη. Αλλά δεν είναι και τόσο κρυφή. Γιατί ο κ. Καμίνης υπήρξε ένας αγαπημένος δήμαρχος του Μνημονίου. Τουλάχιστον μέχρι την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, που ξαφνικά έγινε ακομμάτιστος.
Ας μην έχουν αυταπάτες οι Αθηναίοι. Ούτε από τον κ. Καμίνη ούτε από τον άλλο κυβερνητικό υποψήφιο, τον κ. Σπηλιωτόπουλο.
Δεν τους ενδιαφέρει η πόλη. Ούτε το δικαίωμα των κατοίκων της Αθήνας στη ζωή και την αξιοπρέπεια.
Τους ενδιαφέρει η προσωπική τους πολιτική διαδρομή. Και η συμμαχία με το πολιτικό κατεστημένο του Μνημονίου.
Δεν έχει σημασία τι λένε προεκλογικά. Αν τα μασάνε για την ιδιωτικοποίηση του νερού. Αν δηλώνουν μέσα από τα δόντια τους αντίθετοι σε περεταίρω συρρίκνωση του Δήμου. Αν εκφράζουν την αγάπη και το ενδιαφέρον τους για τους δημόσιους χώρους στην πόλη. Την επόμενη των εκλογών όλα αυτά θα ανατραπούν. Και τα σχέδια που καταστρέφουν την πόλη και την κοινωνία, θα περάσουν από τον δήμο χωρίς να κουνηθεί φύλλο.
Να είστε σίγουροι.
Γι αυτό η Αθήνα δεν θα τους παρακολουθήσει.
Και δεν θα διασώσει πολιτικά τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Σαμαρά, που περιμένουν ένα ευπρεπές αποτέλεσμα των εκλεκτών τους, για να πανηγυρίσουν ότι δικαιώνεται η πολιτική τους.
Ως εδώ. Σε δεκατρείς μέρες η Αθήνα γυρίζει σελίδα.
Φίλες και Φίλοι
Η Ανοιχτή Πόλη είναι εδώ για τα δύσκολα. Και τα δύσκολα είναι τα προβλήματα σε κάθε δημοτική κοινότητα, σε κάθε γειτονιά. Δικαίωμα στην πόλη, σημαίνει πρώτα από όλα βιώσιμες και φιλικές γειτονιές.
Η εμβληματική μας παρέμβαση σε αυτήν εδώ την περιοχή είναι η ανάπλαση που περιλαμβάνει τα Κουντουριώτικα, το γήπεδο και τα προσφυγικά. Η δημιουργία ενός ενιαίου λειτουργικού Πάρκου πρασίνου, που θα ξεκινά από τους πρόποδες του Λυκαβηττού και θα φτάνει μέχρι την οδό Κεδρηνού.
Αυτή η ανάπλαση θα δημιουργήσει έναν μεγάλο πνεύμονα πρασίνου στην πόλη που όλο και περισσότερο ασφυκτιά. Κα θα δημιουργήσει εστίες ήπιας ψυχαγωγίας, άθλησης και πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Είναι ώριμη να ξεκινήσει και αποτελεί αίτημα της περιοχής από την δεκαετία του ‘70. Δεν προχώρησε ποτέ, γιατί τα ιδιωτικά συμφέροντα παραμόνευαν για να βάλουν στο χέρι τα φιλέτα. Οι δημοτικές αρχές έκαναν τα στραβά μάτια, γιατί η θέση τους δεν ήταν στο πλευρό της πόλης. Ήταν η στήριξη και η διευκόλυνση των εργολαβικών συμφερόντων.
Αυτό, με την Ανοιχτή Πόλη στην δημοτική αρχή, θα αλλάξει. Η πόλη θα διεκδικήσει τα δικαιώματά της. Και θα αποκαταστήσει μια και καλή ένα εξαιρετικό δείγμα αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και ιστορικής μνήμης, που είναι οι Προσφυγικές Πολυκατοικίες. Οι οποίες, ενώ υπάρχουν ολοκληρωμένες μελέτες για την αξιοποίησή τους, παραδίδονται στην εγκατάλειψη, προκειμένου να εκχωρηθούν την κατάλληλη στιγμή στα ιδιωτικά συμφέροντα.
Δεν είναι, όμως, οι κεντρικού χαρακτήρα αναπλάσεις που χρειαζόμαστε. Είναι και η φροντίδα για την γειτονιά.
Παλιότερα οι κάτοικοι του Γκύζη είχαν πρόσβαση σε δύο εξαιρετικούς χώρους πρασίνου. Τον λόφο Φινόπουλου και το άλσος της Σχολής Ευελπίδων. Σήμερα και οι δύο αυτοί χώροι βρίσκονται σε τραγική κατάσταση, βρώμικοι, αφιλόξενοι και επικίνδυνοι.
Τα μικρά αναψυκτήρια έχουν κλείσει, οι χώροι άθλησης έχουν στοιχειώσει, οι κάτοικοι έχουν αποκλειστεί από την χρήση τους, έστω και για έναν περίπατο.
Αυτό είναι ακριβώς η πορεία της πόλης, κατά την διάρκεια μιας σειράς επιτυχημένων δημαρχιών. Δήμαρχοι επιτυχημένοι, και η πόλη με σταθερούς ρυθμούς να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Το ίδιο και η δική μας ποιότητα ζωής.
Η υπεράσπιση της ποιότητας ζωής δεν είναι υπόθεση τρομακτικών κονδυλίων και πόρων. Δεν χρειάζεται φαραωνικά έργα. Πολιτική βούληση χρειάζεται. Και το κυριότερο, ενεργοποίηση της ίδιας της τοπικής κοινωνίας. Των φορέων και των κατοίκων της γειτονιάς.
Και από εκεί και πέρα υπάρχουν πολλά που πρέπει να φροντίσουμε. Όπως η αποτελεσματική λειτουργία και η διεύρυνση του δικτύου των δημοτικών ιατρείων. Σε μια εποχή που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αποκλείονται από την πρωτοβάθμια φροντίδα.
Στην κουβέντα με τους κατοίκους της περιοχής με άγγιξε ιδιαίτερα ακόμα ένα ζήτημα. Η δημιουργία άλλης μιας λέσχης φιλίας στου Γκύζη. Συνηθίζουμε να ξεχνάμε πόσο σημαντική είναι για τους μεγαλύτερους αυτή η διέξοδος κοινωνικοποίησης. Ειδικά σε περιόδους που τα οικονομικά περιθώρια είναι εξαιρετικά στενά, και η ανασφάλεια και η απογοήτευση τείνει να κυριαρχήσει στις ζωές των ανθρώπων.
Αλλά και τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην ζωή. Και ένα από τα θέματα που μπαίνουν με έμφαση σε αυτήν εδώ τη γειτονιά είναι η συντήρηση των σχολείων και των χώρων άθλησης.
Τα περισσότερα σχολεία της περιοχής στεγάζονται σε παλαιά κτίρια. Υπάρχουν τεράστιες καθυστερήσεις σε έργα συντήρησης, βελτίωσης και κατασκευής νέων κτηρίων. Και η λειτουργία σύγχρονων και ανθρώπινων δημόσιων σχολείων, πρέπει να είναι ζήτημα προτεραιότητας στην πόλη. Όχι μόνο για να στηρίξουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Αλλά και γιατί μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο, ανοίγοντας τις πόρτες και τα προαύλιά τους σε οργανωμένες εξωσχολικές πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες, και δράσεις αλληλεγγύης.
Το ίδιο ισχύει για τους χώρους άθλησης, που είναι τόσο αναγκαίοι για όλους και όλες, πολύ περισσότερο για τα παιδιά. Οι αθλητικοί χώροι στην περιοχή είτε έχουν παραδοθεί στην εγκατάλειψη, είτε παραμένουν κλειστοί. Και υπάρχει μεγάλη δυνατότητα ανακατασκευής και λειτουργίας τους, όπως στην περίπτωση των γηπέδων που βρίσκονται στο Άλσος Χωροφυλακής και στο νοσοκομείο «Σωτηρία». Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, και η διέξοδος σε αθλητικές δραστηριότητες είναι πράγματα συνυφασμένα με την ζωή σε μια φιλική και ανθρώπινη πόλη. Και συνδέονται άμεσα με το ζωντάνεμα του δημόσιου χώρου.
Υπάρχει και άλλο ένα θέμα που αφορά την περιοχή του Γκύζη. Γειτονιά τόσο κοντά σε οτιδήποτε, αλλά και τόσο ξεκομμένη, λόγω της υποβαθμισμένης συγκοινωνίας. Αυτό που θα πρέπει να αναζητήσει η δημοτική αρχή και να βάλει μπροστά, είναι μια τοπική δημοτική συγκοινωνία, που θα συνδέει του Γκύζη με το μετρό των Αμπελοκήπων.
Ούτε αυτό είναι φαραωνικό έργο – εν σχέση ας πούμε με την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου. Όλα είναι ζήτημα προτεραιοτήτων, πολιτικής βούλησης και διεκδίκησης από τα κάτω. Έτσι αλλάζουν οι πόλεις. Έτσι θα αλλάξει και η Αθήνα.
Φίλες και Φίλοι
Η Ανοιχτή Πόλη δεν είναι χθεσινή στα δημοτικά πράγματα. Είναι εδώ και πολλά χρόνια παρούσα τόσο στον δήμο, όσο και στα κινήματα πόλης απέναντι στα μεγάλα και τα μικρά προβλήματα. Βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των κινημάτων αλληλεγγύης και πρωτοστατεί στην μάχη κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στις γειτονιές. Σε αντίθεση με τους αντιπάλους μας έχουμε ολοκληρωμένο πρόγραμμα, και είμαστε πραγματικά υπερήφανοι για τους ανθρώπους της αυτοδιοίκησης, της επιστήμης και του πολιτισμού που στελεχώνουν το ψηφοδέλτιό μας.
Τώρα είμαστε έτοιμοι να δοκιμαστούμε στην διοίκηση του Δήμου. Και καλούμε τους Αθηναίους και τις Αθηναίες να συσπειρωθούν γύρω από το πρόγραμμά μας. Γύρω από το πρόγραμμα που θα κάνει την Αθήνα πόλη της αλληλεγγύης, της συμμετοχής και της δημοκρατίας.
