163 χρόνια μας χωρίζουν από τις 8 Μάρτη του 1857, όταν η διαδήλωση των γυναικών της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού στη Νέα Υόρκη για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ίσες αμοιβές πνίγηκε στο αίμα από τις δυνάμεις καταστολής της εποχής. αλλά αποτέλεσε σταθμό στην πάλη των εργατριών γυναικών που δεν σταμάτησε. Οι αγώνες των εργατριών που σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της φωτίζουν και σήμερα την ανάγκη της οργάνωσης και πάλης των εργαζόμενων και άνεργων γυναικών για μια ζωή με σύγχρονα δικαιώματα. Οι γυναίκες όμως ξέρουν να παλεύουν και να συνεχίζουν τους αγώνες τους και μετά από 2 χρόνια δεν φοβήθηκαν να βγουν πάλι στους δρόμους. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε την αφορμή να καθιερωθεί η 8 Μάρτη ημέρα μνήμης και αγώνα για το γυναικείο ζήτημα.
Μετά από 163 χρόνια όμως στην Αθήνα όπως σε όλη την Ελλάδα, όπως σε όλο τον πλανήτη, η θέση της γυναίκας παραμένει στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Οι γυναίκες, και ιδιαίτερα οι μονογονεϊκές οικογένειες και οι μετανάστριες, αλλά και τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, βρίσκονται σε ακόμη δεινότερη θέση τόσο στον εργασιακό τομέα, όσο και στην απλή καθημερινότητά τους. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ για τον Σεπτέμβρη του 2018, το ποσοστό των εγγεγραμμένων μακροχρόνιων ανέργων είναι για τις γυναίκες 64,5% και τους άνδρες 35,95%. Ακόμη, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν ακόμη περισσότερο τη σημερινή εργασιακή ανασφάλεια, με την ελαστική, μαύρη, ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία να είναι ο κανόνας, ιδιαίτερα για τις μετανάστριες, οι οποίες εργάζονται κατά κύριο λόγο με αυτούς τους όρους.
Ο σύγχρονος καπιταλισμός χρησιμοποιεί και τις σεξιστικές διακρίσεις για το διχασμό της εργατικής τάξης και την ένταση της εκμετάλλευσης. Την ίδια στιγμή, οι γυναίκες καλούνται να σηκώσουν και ένα ακόμη φορτίο, αυτό της εργασίας στο σπίτι. Η ανατροφή των παιδιών, το μαγείρεμα, η φροντίδα των γηραιότερων, των αρρώστων και άλλες οικιακές εργασίες που όμως είναι απαραίτητες για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, εξακολουθούν να αποτελούν σχεδόν κατά αποκλειστικότητα “ευθύνη” των γυναικών. Οι γυναίκες συνεπώς ασκούν δύο εργασίες: μια εξολοκλήρου απλήρωτη [αυτή στο σπίτι] και μία κακοπληρωμένη [στον εργασιακό τους χώρο].
Την ίδια στιγμή τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα αντιμετωπίζουν φοβερές διακρίσεις στους χώρους δουλειάς, αποκρύπτοντας τις περισσότερες φορές τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό υπό το φόβο του στιγματισμού, της απόλυσης κλπ. Σε αυτό το σκληρό πλαίσιο συχνά είναι τα φαινόμενα της σεξουαλικής παρενόχλησης και η αύξηση της έμφυλης βίας σαν στοιχείο της κρίσης. Η χαραυγή του 2020 βρίσκει τις γυναίκες να βιώνουν απίστευτες κι απάνθρωπες πολλές φορές δυσκολίες. Μόλις πέρυσι το δικαστήριο της ΕΕ νομιμοποίησε τις απολύσεις εγκύων, δίνοντας το ελεύθερο στους εργοδότες που θεωρούν πως μια έγκυος εργαζόμενη είναι κοστοβόρα και μη παραγωγική να μπορούν ανά πάσα στιγμή να την απολύσουν χωρίς κυρώσεις. Η εργασία των γυναικών έχει μετατραπεί σε δουλεία με εξευτελιστικές αμοιβές, χωρίς ασφάλιση, με μεταχείριση που περιέχει βία, απειλές, σεξουαλική παρενόχληση και απαράδεκτες έως και θανατηφόρες συνθήκες εργασίας, αλλά και με τις απολύσεις, τις απειλές ή ακόμα και τις επιθέσεις σε συνδικαλίστριες. Η συρρίκνωση και η υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους, το κλείσιμο υποστηρικτικών δομών όπως οι παιδικοί σταθμοί, τα ολοήμερα σχολεία και οι δομές φροντίδας ηλικιωμένων έχουν θύματα τις γυναίκες εργαζόμενες, μητέρες και νοικοκυρές.
Οι προσφύγισσες αντιμετωπίζουν ακόμα περισσότερα προβλήματα. Βιώνουν τη βία του πολέμου αλλά και την οικονομική βία, του ξεριζωμού, της προσφυγιάς και της στέρησης του δικαιώματος ελεύθερης μετακίνησης. Ειδικά, για όσες έχουν τη μεγάλη αγωνία για τη σωτηρία και επιβίωση των παιδιών τους.
Η αντίσταση όμως είναι γένους θηλυκού και οι γυναίκες της Αθήνας θα αγωνιστούμε για τα δικαιώματα μας, για την προστασία της κύησης και την άδεια μητρότητας, για μια κοινωνία ισότητας ανδρών και γυναικών, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς δολοφονίες, χωρίς βιασμούς.
Απαιτούμε να σταματήσει άμεσα η προσπάθεια της κυβέρνησης ΝΔ και διαφόρων κεφαλοκρατικών και εκκλησιαστικών κύκλων, να επαναφέρουν το ζήτημα της παύσης των εκτρώσεων. Το ζήτημα των εκτρώσεων και της αυτοδιάθεσης του σώματος των γυναικών είναι ζήτημα των ίδιων, την ίδια στιγμή που κεφάλαιο, εκκλησία και κυβέρνηση υφαρπάζουν τα δικαιώματα των μητέρων στην εργασία και τα δικαιώματα των παιδιών στην ανάπτυξη, χωρίς καμία στήριξη των σύγχρονων ζευγαριών σε κανένα φάσμα της ζωής τους (περιορισμός στους παιδικούς σταθμούς, καμία πραγματική δημόσια και δωρεάν παροχή πρόνοιας και υποστήριξης).
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΔΗΜΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
• πλήρη κάλυψη των αναγκών σε παιδικούς σταθμούς, σε δομές υποστήριξης κακοποιημένων γυναικών και φροντίδας ηλικιωμένων με προσλήψεις εργαζομένων και στέγαση σε κατάλληλα κτήρια.
• Στηρίζουμε το αίτημα των γυναικείων φεμινιστικών οργανώσεων για ένα «σπίτι των γυναικών» στην Αθήνα μέσα από τη λειτουργία του οποίου θα δυναμώσει το κίνημα και θα δημιουργηθεί ένα δίκτυο επικοινωνίας και τόπος συνάντησης με τις γυναίκες από τις γειτονιές της Αθήνας
Χαιρετίζουμε τις γυναίκες που οραματίζονται και παλεύουν για την ανατροπή της παρούσας άθλιας κατάστασης, που ψάχνουν το δρόμο της εργατικής χειραφέτησης ενάντια στον καπιταλισμό που γεννά καταπίεση, φτώχεια, πολέμους και της οικοδόμησης μιας κοινωνίας της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης, της απελευθέρωσης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και του κέρδους.
Συμμετέχουμε στη φεμινιστική απεργία στη δουλειά και στο σπίτι!
Καλούμε:
-Κυριακή 8 Μαρτίου συγκέντρωση και πορεία 12:00 πλατεία Κλαυθμώνος.
Παλεύουμε για:
-Ίση αμοιβή για ίση εργασία ανεξαρτήτως φύλου και συνολικά σεξουαλικού προσανατολισμού. Ίσα δικαιώματα για όλες/ους σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής.
-Προστασία στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος. Πλήρης προστασία της μητρότητας, αλλά και του δικαιώματος στην έκτρωση. Κανένας έλεγχος στα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών. Άδειες επιμέλειας και φροντίδας των παιδιών χωρίς περιορισμούς και για τους δύο γονείς, πλήρης δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική κάλυψη, επιδόματα για όλες τις οικογένειες που δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους.
-Καμία διάκριση βάσει φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού σε κανένα χώρο. Όχι στη διάσπαση της εργατικής τάξης με βάση τον έμφυλο καταμερισμό της εργασίας. Αποφασιστικό χτύπημα του σεξισμού σε κάθε του έκφραση.
-Καμία ανοχή στην κουλτούρα του βιασμού, αποφασιστική σύγκρουση μαζί της.
-Να ανοίξουν τώρα δωρεάν δημόσιες δομές νομικής, ιατρικής και ψυχολογικής υποστήριξης για θύματα έμφυλης βίας κάθε μορφής.
-Να λειτουργήσουν με κρατική χρηματοδότηση ιατροδικαστικά κέντρα και να ανοίξουν τώρα δωρεάν δημόσιες δομές νομικής, ιατρικής και ψυχολογικής υποστήριξης για θύματα έμφυλης βίας κάθε μορφής.
