«Μένουμε σπίτι», το σύνθημα της εποχής που ζούμε, της θανατηφόρας πανδημίας του κοροναϊού. Το σλόγκαν μιας αυταρχικά, και μέσω του φόβου, επιβαλλόμενης, σε όλη την κοινωνία, καραντίνας, ως της κύριας, ίσως και μόνης, «προστασίας» της υγείας σε συνθήκες δραματικής υποστελέχωσης και ουσιαστικής διάλυσης του όλου συστήματος των υπηρεσιών της Υγείας.
Αλλά στον δήμο της Αθήνας η δημαρχία Μπακογιάννη μετάτρεψε το σύνθημα σε «Μείνετε στο δρόμο» για το τμήμα εκείνο του πληθυσμού που ζει σε συνθήκες αστεγίας.
Γιατί:
-Εκατοντάδες άστεγοι δεν έχουν σπίτι να «κλειστούν μέσα» και μένουν στο δρόμο ή ακόμα περισσότεροι κατοικούν σε τελείως ακατάλληλα καταλύματα, κάτω από μια απλή «στέγη», χωρίς νερό, ηλεκτρικό, θέρμανση και η δημοτική αρχή δεν παίρνει κανένα απολύτως μέτρο για να το αντιμετωπίσει.
-Η καραντίνα, ο απαγορευτικός περιορισμός των μετακινήσεων και η ερήμωση της πόλης έχουν εξαλείψει ακόμα και τις στοιχειώδεις πηγές μιας στήριξης, σε φαγητό κλπ
-Τα συσσίτια μεταφέρθηκαν, εκατοντάδες άστεγοι/ες δεν έχουν τη δυνατότητα να καλυφθούν από αυτά, καθώς δεν έχουν πάντα τη γνώση ή τη δυνατότητα να μεταφερθούν στο ένα και μοναδικό σημείο παροχής ενός ελάχιστου γεύματος. Ταυτόχρονα, η πρόσβαση στα όποια βοηθήματα (απλής ελεημοσύνης), μέσω του Δήμου και άλλων φορέων, έχει καταστεί αδύνατη λόγω υπολειτουργίας ή και αναστολής της λειτουργίας, των υπηρεσιών - ακριβώς τη στιγμή που, λόγω της υγειονομικής κρίσης, η λειτουργία και η προσφορά τους θα ‘πρεπε να είναι πολύ πιο εντατική.
Στον δήμο όμως, κυριαρχεί «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα», μια και στο πρόσφατο δημοτικό συμβούλιο στις 23/3 που ήταν παρωδία δημοκρατίας μια και έγινε δια περιφοράς, δε συζητήθηκε κανένα από τα επείγοντα ζητήματα, λες και δεν υπάρχει πανδημία.
Οι όποιες παρεμβάσεις είναι αποσπασματικές, κάτω από το βάρος της απαγόρευσης κυκλοφορίας και των χρόνιων ελλείψεων και της αδιαφορίας για αυτές τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Στην πραγματικότητα στην πρωτεύουσα της χώρας ο άστεγος πληθυσμός έχει αφεθεί στην τύχη του και οι περισσότερες παρεμβάσεις είναι επικοινωνιακές.
Καμία μόνιμη κτηριακή υποδομή δεν υπάρχει για να στεγαστούν οι περισσότεροι από 500 καταγεγραμμένοι άστεγοι που αυτή τη στιγμή δεν βρίσκουν κανέναν χώρο να μείνουν γιατί οι υπάρχοντες είναι πλήρεις. Έτσι, ο δήμος εσπευσμένα πήρε με προσωρινή παραχώρηση από τον ΕΦΚΑ κτήριο για να στεγάσει κάποιους, χωρίς όμως να αντιμετωπίζεται το θέμα στο σύνολό του. Όμως, σε καιρό πανδημίας, τίποτα λιγότερο από τη στέγαση ΟΛΩΝ των αστέγων δεν μπορεί να γίνει ανεκτό! Η επικινδυνότητα για τον πληθυσμό αυτό όπως και για το σύνολο των κατοίκων της πόλης είναι εξαιρετικά μεγάλη.
Γιατί ποια πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας θα μπορέσουν ποτέ να έχουν αυτά, τα πιο περιθωριοποιημένα στρώματα της κοινωνίας αν πχ νοσήσουν από τον κορονοϊό ή οτιδήποτε άλλο; Είναι οι πιο εκτεθειμένες στον όποιο κίνδυνο κοινωνικές ομάδες.
Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο αριθμό ατόμων, συχνά με προβλήματα ψυχικής υγείας, τοξικοεξαρτημένων, ατόμων πτωχευμένων, που πιθανόν τους έχει κατασχεθεί και η κατοικία, αλλά και πολλών προσφύγων που αναζήτησαν διεξόδους έξω από τον διαιωνιζόμενο εγκλεισμό στα καμπ.
Η μόνη απάντηση που κυβέρνηση και Δημοτική Αρχή έχουν γι’ αυτά τα στρώματα των πιο εξαθλιωμένων ανθρώπων είναι η «σκούπα», που εκτελεί η Αστυνομία σε συνεργασία με τη Δημοτική Αστυνομία, και η μεταφορά τους (κυρίως των τοξικοεξαρτημένων, αλλά και άλλων) σε χώρους εκτός της όποιας ορατότητας. Κυβέρνηση, ΕΕ και περιφερειακές και δημοτικές αρχές, αφού υποβάθμισαν όλους τους δημόσιους οργανισμούς κοινωνικής πρόνοιας, τώρα βρίσκονται απροετοίμαστοι μπροστά στις αυξημένες υγειονομικές ανάγκες λόγω της πανδημίας. Την ίδια στιγμή, αντί να αναλάβουν πλήρως την ευθύνη της εξοντωτικής, ταξικής και φιλελεύθερης πολιτικής που αφήνει στο περιθώριο χιλιάδες ανθρώπους, συνεχίζουν στο ίδιο μοντέλο εκμεταλλευτικής πολιτικής με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και αυταπασχόλησης για να καλύψουν τα τεράστια κενά που υπάρχουν στις κοινωνικές υπηρεσίες.
Τα μέτρα οφείλουν να είναι μόνιμα!
Απαιτούμε την άμεση και ουσιαστική φροντίδα όλων των αστέγων ανεξάρτητα από τον ιδιαίτερο λόγο που τους οδήγησε στην αστεγία. Παροχή στέγης, σίτισης, ένδυσης, μέσων προστασίας και υγειονομικής βοήθειας σε όλους και όλες ανεξαιρέτως.
Άμεση φιλοξενία τους σε κατάλληλους χώρους, επ’ ουδενί σε συνθήκες μαζικού συνωστισμού και χωρίς τα συνήθη γραφειοκρατικά τελετουργικά των κυρίαρχων θεσμών (Δήμου και άλλων). Τηρώντας πάντα όλες τις σχετικές προφυλάξεις και διαδικασίες υγιεινής, οι όποιες αναγκαίες ιατρικές εξετάσεις (για όσους/ες είναι επιφυλακτικοί/ές ως προς αυτό) να γίνουν με τη διαδικασία της απόκτησης σχέσης εμπιστοσύνης μαζί τους.
Υπάρχουν, αυτή την περίοδο (της κρίσης λόγω του κοροναϊού) πολλά ξενοδοχεία κλειστά, που θα μπορούσαν, κάποια, να νοικιαστούν και να επιταχθούν από την Δημοτική Αρχή, στο βαθμό που αυτή έχει τη στοιχειώδη ευαισθησία και διάθεση για ουσιαστικές απαντήσεις απέναντι στα πιο ευάλωτα στρώματα.
Και, ταυτόχρονα, να στελεχωθούν από επαρκές προσωπικό στήριξης (κοινωνικής, υγειονομικής, ψυχολογικής κλπ) των φιλοξενουμένων σε αυτά, -προσωπικό που, λόγω της «εκτάκτου ανάγκης», θα μπορούσε να προσληφθεί με ταχείες διαδικασίες. Σαν ένα πρώτο βήμα, αυτό, προς την αντιμετώπιση του καθενός εκ των φιλοξενουμένων ανάλογα με την ιδιαιτερότητα των αναγκών του, στην προοπτική της ένταξης σ’ ένα πρόγραμμα ανεξάρτητης ή υποστηριζόμενης κατοικίας.
Ανάλογη στήριξη (σε τρόφιμα, επανασύνδεση ηλεκτρικού ρεύματος, νερού, οριστική ματαίωση του όποιου πλειστηριασμού πρώτης κατοικίας κλπ) θα πρέπει να υπάρξει και για όσους στεγάζονται σε ακατάλληλα καταλύματα, σε κατ’ όνομα κατοικίες.
