Η διαχείριση των απορριμμάτων είναι εδώ και χρόνια αντι-περιβαλλοντική και αναποτελεσματική, με τραγικές συνέπειες για την υγεία και την ποιότητα ζωής για τους κατοίκους της Δυτικής Αττικής αλλά και όλου του λεκανοπεδίου. Η διοίκηση Πατούλη, πιστή στη διαχείριση που προτάσσουν τα ιδιωτικά συμφέροντα στα απορρίμματα αποδεικνύεται καταστροφική για το περιβάλλον και την υγεία όλων.
Στην Αττική παράγονται περίπου δύο εκατομμύρια τόνοι αστικών αποβλήτων (ΑΣΑ) κάθε χρόνο, εκ των οποίων το 88% θάβεται στη χωματερή της Φυλής. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ε.Δ.Σ.Ν.Α. για το 2018, από τους 1.820.000 τόνους μόνον οι 80.000 τόνοι πήγαν για ανακύκλωση.
Κατά την διάρκεια της θητείας της κας Δούρου, με πραξικοπηματικό τρόπο ψηφίστηκε (12ος/2016) ο νέος Περιφερειακός Σχεδιασμός Διαχείρισης Απορριμμάτων Αττικής (Π.Ε.Σ.Δ.Α) βάσει του οποίου όχι μόνον δεν έκλεισε ό Χ.Υ.Τ.Α Φυλής αλλά επέκτεινε την λειτουργία του, το 2017 για 3.500.0000 κ.μ , το 2018 για 1.500.000 κ.μ., και το 2019 για 685.000 κ.μ. Δηλ. έγιναν τρεις εσωτερικές επεκτάσεις.
Η κα Δούρου, λίγες μέρες πριν από τη λήξη της θητείας της σε συμφωνία με τον διάδοχό της Πατούλη, συμφώνησαν όχι μόνο τη διατήρηση της χωματερής στη Φυλή, αλλά και στη δημιουργία και νέας (Γ΄ Φάση) που βαφτίζουν «επέκταση» της σημερινής.
Πρόκειται για νέο χώρο 300 στρεμμάτων, δίπλα σε συγκρότημα εργατικών κατοικιών που θα υποδέχεται τέσσερα εκατομμύρια κ.μ. σκουπιδιών. Το έργο θα κοστίσει 48 εκατομμύρια Ευρώ!
Ταυτόχρονα, στη ΦΥΛΗ λειτουργεί το Εργοστάσιο Μηχανικής Ανακύκλωσης Κομποστοποίησης (ΕΜΑΚ) το οποίο καταβροχθίζει κάθε χρόνο πάνω από 12 εκατ., ανακυκλώνοντας μετά βίας το 5% των εισερχομένων υλικών και σκορπίζει δυσοσμία σε αρκετά χιλιόμετρα. Αλλά και ο αποτεφρωτήρας υγειονομικών αποβλήτων για τα μολυσματικά νοσοκομειακά απόβλητα όλης της Ελλάδας βρίσκεται κι αυτός στην πολύπαθη Φυλή.
Το αίσχος της Φυλής πρέπει να τελειώνει
Οι επιπτώσεις της χωματερής φτάνουν πολύ πέρα από τη Δ. Αττική και τη Δ. Αθήνα. Οι ρύποι, οι τοξικές ουσίες από το έδαφος και τα νερά, μπαίνουν στην τροφική αλυσίδα και φτάνουν στο πιάτο μας. Τα κέρδη των μεγαλοεργολάβων και των τραπεζών, που μέσω των ΣΔΙΤ εξασφαλίζονται για 30 χρόνια, θα πληρωθούν από τον ιδρώτα όλων μας.
Ιδιαίτερα σημαντικές είναι οι ευθύνες του Δήμου της Αθήνας, λόγω των περιβαλλοντοκτόνων επιλογών του εδώ και χρόνια που εκμηδενίζουν την ανακύκλωση, την κομποστοποίηση και την επανάχρηση. Δεν προχωρά στη δημιουργία των απαραίτητων εγκαταστάσεων στο Δήμο, ενώ στηρίζει την κατασκευή εργοστασίου καύσης και την επέκταση του ΕΜΑΚ στη Φυλή!
Η χωματερή στη Φυλή πρέπει να κλείσει και να μην ξαναδημιουργηθεί πουθενά. Γι’ αυτό πρέπει επιτέλους να αλλάξει ριζικά το μοντέλο της διαχείρισης των απορριμμάτων της χώρας που σήμερα είναι 7% ανακύκλωση και 0% αξιοποίηση βιοαποβλήτων. Όπως πρέπει να αλλάξουν και τα μοντέλα σχεδιασμού, παραγωγής, κατανάλωσης προϊόντων, στοχεύοντας στη μείωση της παραγωγής απορριμμάτων και στην αύξηση του κύκλου ζωής των προϊόντων.
Η Διαλογή στην Πηγή, η αποκεντρωμένη διαχείριση πρώτα στο επίπεδο των Δήμων, τα διαρκώς αυξανόμενα ποσοστά ανακύκλωσης, κομποστοποίησης, και τα διαρκώς μειούμενα αντίστοιχα ποσοστά τελικής διάθεσης, η κατασκευή εργοστασίων πραγματικής αξιοποίησης των ανακυκλώσιμων και όχι καύσης ή αμαρτωλών Κέντρων Διαλογής, είναι στοιχειώδεις άξονες μιας διαχείρισης απορριμμάτων που δεν θα υποθηκεύει την υγεία μας. Αυτά δεν μπορούν να γίνουν όταν όλα τα στάδια σχεδιασμού, παραγωγής, διαχείρισης είναι παραδομένα στο βιομηχανικό, εργολαβικό, τραπεζικό κεφάλαιο.
Ως Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αθήνα, πιστεύουμε πως το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων στην Αττική, μπορεί να αντιμετωπιστεί με συνολική σύγκρουση με το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο το οποίο είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κεφαλαίου.
Γι’ αυτό λοιπόν, το πρώτο που χρειάζεται είναι η ανατροπή του μοντέλου των εμπορευματοποιημένων πόλεων. Αυτές λειτουργούν ως αποθήκες εργαζομένων και ανέργων και όπου οι δημότες συνωστίζονται για να αγοράσουν εμπορεύματα και υπηρεσίες, παρά για να μετέχουν ως δημιουργοί ενός συλλογικού κοινωνικού πολιτισμού σε ένα χώρο που θα τους ανήκει.
Ταυτόχρονα χρειάζεται:
Πλήρης και σε βάθος αλλαγή του μοντέλου και της νομοθεσίας για τη συσκευασία των προϊόντων, δίνοντας απόλυτη προτεραιότητα στην ανακύκλωση και την προστασία του περιβάλλοντος.
Εξοικονόμηση φυσικών και ενεργειακών πόρων, μέσα από τη μείωση των απορριμμάτων, την αλλαγή σύνθεσής τους (με πρώτο μέτρο την απαγόρευση του πλαστικού στις συσκευασίες), τη διαλογή στην πηγή, την καθαυτό ανακύκλωση, την κομποστοποίηση και επανάχρηση.
Ούτε θάψιμο, ούτε κάψιμο!
Απορρίπτουμε κατηγορηματικά τις λύσεις καύσης ακόμη και ως προσωρινό μέτρο, σε τσιμεντοβιομηχανίες ή άλλες εγκαταστάσεις. Πρόκειται για «λύση» με βλαπτική μακροχρόνια επίδραση στην υγεία των κατοίκων, υποβάθμιση του περιβάλλοντος και κινδύνους ατυχημάτων. Η καύση των απορριμάτων στον Βόλο για τη λειτουργία της τσιμεντοβιομηχανία της Lafarge είναι η μεγαλύτερη απόδειξη. Το περιβαλλοντικό κίνημα τοποθετήθηκε με σαφήνεια ενάντια στη λειτουργία της εταιρείας στην πόλη και της χρήσης σκουπιδιών ως καύσιμη ύλη για τη λειτουργία του εργοστασίου. Η σύγκρουση με τα συμφέροντα της εταιρείας και του κράτους ήταν τόσο σφοδρή, που οδήγησαν να χτυπηθούν άγρια οι διαδηλώσεις, να γίνουν συλλήψεις, να ξυλοκοπηθούν διαδηλωτές ανάμεσά τους και ο Β. Μάγγος και τελικά στον θάνατό του.
Τι θεωρούμε ότι απαιτείται:
Θεσμοθέτηση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της διαχείρισης των ΑΣΑ. Η διαχείριση με κριτήριο το δημόσιο, κοινωνικό και περιβαλλοντικό όφελος ως τη μόνη αποτελεσματική. Οι ιδιώτες επιχειρηματίες εκ των πραγμάτων περιορίζουν τη δράση τους σε τομείς και υλικά που αποδίδουν κέρδος.
Προστασία της υγείας κατοίκων περιοχών που γειτνιάζουν με σχετικές εγκαταστάσεις. Κλείσιμο των εγκαταστάσεων στη Φυλή και πλήρη αποκατάσταση του περιβάλλοντος. Αρκετά έχει υποφέρει η Δυτική Αττική!
Μεταφορά του κόστους διαχείρισης μεσοπρόθεσμα στους καπιταλιστές και το κεφάλαιο συνολικά, ως βασικούς υπεύθυνους και δημιουργούς του προβλήματος. Κατάργηση των ανταποδοτικών τελών για τη διαχείριση απορριμμάτων για την εργαζόμενη πλειοψηφία.
Ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων για τα απορρίμματα, δημοκρατικός κοινωνικός έλεγχος όλων των αποφάσεων από τα κινήματα, τις συλλογικότητες και τους κατοίκους κάθε περιοχής.
Προάσπιση των εργασιακών σχέσεων, των συνθηκών εργασίας, υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων σε όλο το φάσμα της διαχείρισης των Αστικών Στερεών Αποβλήτων.
Με βάση τα παραπάνω, απαιτείται αποκλειστικά δημόσια διαχείριση, από τη συλλογή ως την επεξεργασία, την διαλογή και την τελική ανακύκλωση των υλικών. Να ιδρυθεί ενιαίος δημόσιος κοινωνικός φορέας, με μορφές κοινωνικού ελέγχου, στον οποίο να περάσουν και οι υπάρχουσες ιδιωτικές δομές.
Αυτά σημαίνουν:
Διασφάλιση με πλήρη εργασιακά δικαιώματα και εξασφάλιση όλων, χωρίς εκπτώσεις, των όρων υγιεινής και ασφάλειας της εργασίας τους.
Ουσιαστική αναβάθμιση των Υπηρεσιών Καθαριότητας, μαζί και των άλλων Υπηρεσιών των ΟΤΑ, σε υποδομές, εξοπλισμό, έμψυχο δυναμικό.
Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων με μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, χωρίς όρους και προϋποθέσεις
Και όλα αυτά με:
Χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό για το σύνολο των Υπηρεσιών των Δήμων, με κατάργηση του ανταποδοτικού χαρακτήρα της διαχείρισης απορριμμάτων.
Προσλήψεις στους Δήμους με χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό σε μόνιμες θέσεις εργασίας με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα
Η αλήθεια είναι μία
Τα προϊόντα παράγονται και διακινούνται με στόχο την κερδοφορία των επιχειρήσεων και όχι τις ανθρώπινες ανάγκες και το σεβασμό της ζωής και του φυσικού περιβάλλοντος
Τα απορρίμματα δημιουργούνται από αυτά τα προϊόντα και την εκμετάλλευση τους καθώς και τη διαχείρισή τους εκμεταλλεύονται οι επιχειρήσεις με όποιο τρόπο και όσα απορρίμματα τους φέρνουν κέρδος και όχι με κέντρο τη φύση και τον άνθρωπο.
Η εκμετάλλευση και η απομύζηση κέρδους από κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα είναι το κέντρο του προβλήματος!
Το σύστημα είναι το κέντρο του προβλήματος που παντού ψάχνει, θέλει, βρίσκει αποκλειστικά το κέρδος ακόμα και βιάζοντας τη φύση και τον άνθρωπο.
Το πιο τοξικό απόβλητο είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης που εσείς υπερασπίζεται και προπαγανδίζεται ως το μόνο εφικτό.
Γι’ αυτό χρειάζεται σύγκρουση με τις βασικές πολιτικές αυτού του συστήματος, της κερδοφορίας, της ανταγωνιστικότητας, της ιδιωτικοποίησης.
Μόνο τότε θα ανασάνει και θα ζήσει ο άνθρωπος αρμονικά με τη φύση.
